گاندی، مبارزه‌ی بدون خشونت، شرايط ما

گاندی، مبارزه‌ی بدون خشونت، شرايط ما
منوچهر

اين روزها طرح‌های مبارزه‌ی بدون خشونت منفی مدنی مانند مد، دهان به دهان می‌گردد. و اگرچه غالباً شعار می‌دهند که سوريه و ليبی و مصر و خلاصه همه‌جای دنيا از ما آموخته‌اند، اما حال و حوصله‌ی اين‌که از پای برنامه‌های گوگوش آکادمی و بفرمائيد شام و سريال‌های کره‌ای و... بلند شوند و کمی هم از پنجره لااقل بيرون را نگاه کنند ندارند و تنها برای توجيه بی‌عملی همگی مريد مهاتما گاندی شده‌اند و بدون دوک نخ‌ريسی در خانه‌ها اس‌ام‌اس‌های جوک سياسی برای هم می‌فرستند.
در اين انديشه‌ها بودم که به فکرم رسيد، حال که من نه نمايندگی ثابت و دائمی و غير قابل تعويض مردم را دارم، نه کسی به حرفم گوش می‌کند و نه نوشته‌ام خريداری دارد وووو حداقل برای خودم سئوال طرح کنم.
از جمله پرسش‌هائی که از خود داشتم اين بود که، اگر به‌جای دولت فخيمه‌ی انگليس، مثلا يک آيت‌الله هندی!! در هندوستان حکومت می‌کرد.
اگر به‌جای حمله به تظاهرات با چوب و چماق، مردم را هزار هزار به گلوله می‌بستند.
اگر دولت انگليس اعلام می‌کرد، از اين‌پس هر کس بخواهد تظاهرات کند، جان و مالش حلال است و قانوناً به زن و دختر و پسرش هم تجاوز می‌شود.
اگر برای دولت انگليس افکار عمومی خودش و ساير ملل اروپا و جهان مهم نبود.
اگر انگليس‌ها دستور می‌دادند که سربازان به‌جای بازداشت هنديان، با تانک از روی تظاهرکنندگان عبور کنند و اين را يک عمل خداپسندانه می‌دانست.
و اگر به‌جای سربازان موظف هندی و انگليسی، مشتی اوباش ايدئولوژيک و مؤمن به دولت فخيمه داشت.

آيا گاندی همان موضع را می‌گرفت که می‌دانيم؟؟؟؟؟

بگذريم از اين‌که بيچاره گاندی گفته و نوشته بود که اگر قرار باشد بين خشونت و عدم خشونت از روی ترس، يکی را انتخاب کند، خشونت را انتخاب خواهد کرد.
ديگر اين‌که من در هيچ‌کدام از نوشته‌هايم از خشونت، به معنای رايج ترويج تهديد و ترور و بمب‌گذاری و کشتن و... دفاع نکرده‌ام و نمی‌کنم.
...

$
متن ِ کامل ( در کندوک )
متن ِ کامل ( در اصل مأخذ )